Linda (58) is het zat. Vastberaden en met een blik vol overtuiging vertelt ze dat de hypotheekrenteaftrek moet verdwijnen. “Huurders zoals ik betalen mee voor het woongenot van kopers. Dat is krom en oneerlijk.” Haar woorden zijn geladen met boosheid en frustratie. Voor haar is de situatie een scheefgetrokken systeem waar veel huurders de dupe van zijn.
De druk van oplopende kosten
Linda ziet zichzelf als één van de velen die de rekening betaalt voor anderen. “Waarom moet ik meebetalen aan iemands droomhuis, terwijl ik elke maand moeite heb mijn huur te betalen?” Het is een vraag die niet alleen zij stelt, maar ook duizenden andere huurders die steeds zwaarder onder druk staan door stijgende kosten.
Voor veel mensen die geen eigen woning hebben, voelt de hypotheekrenteaftrek als een klap in het gezicht. Het is een regeling die huiseigenaren financieel bevoordeelt, terwijl huurders steeds meer betalen voor hetzelfde dak boven hun hoofd. “Ik ben al vijftien jaar huurder en zie de huren alleen maar stijgen, terwijl kopers door die aftrek minder kwijt zijn,” zegt Linda verontwaardigd. Ze voelt zich genegeerd door de politiek, die volgens haar vooral luistert naar huiseigenaren.
Elke maand opnieuw worstelen
Met een stijgende huur en een inkomen dat nauwelijks meegroeit, knoopt Linda elke maand de eindjes aan elkaar. “Mijn huur gaat omhoog, maar mijn salaris niet,” zegt ze met een zucht. Ze voelt zich een slachtoffer van een systeem dat volgens haar steeds onrechtvaardiger wordt. “We betalen via belastingen mee aan de voordelen van kopers, terwijl wij zelf steeds verder in de knel komen.”
Voor Linda, die nooit een huis heeft kunnen kopen, voelt dit als een dubbele straf. “Ik heb geen eigen woning, dus bouw ik ook niets op. Maar ondertussen draag ik wel bij aan een regeling waar ik niets aan heb.” De frustratie is voelbaar wanneer ze praat over de kloof tussen huurders en kopers, die volgens haar steeds groter wordt.
Een oneerlijke verdeling
Linda herinnert zich nog goed de tijd dat ze bijna een huis kon kopen, maar de regels zaten toen niet mee. Nu ziet ze hoe kennissen profiteren van stijgende huizenprijzen en belastingvoordelen. “Ik heb niets om op terug te vallen. Geen huis dat ik kan verkopen, geen extra pensioen. Ik ben gewoon een huurder die meebetaalt aan het systeem.” Haar woorden zijn scherp en komen voort uit jarenlange frustratie.
Ook haar vrienden en kennissen worstelen met hetzelfde probleem. Ze vertelt over een vriendin die bijna hetzelfde verdient, maar door de stijgende huurprijzen nauwelijks nog rondkomt. “Het systeem laat ons allemaal in de steek,” zucht Linda. Ze voelt dat er een scheefgroei is ontstaan die alleen maar groter wordt, zolang de overheid niet ingrijpt.
Tijd voor verandering
Volgens Linda is het tijd voor een eerlijk debat over de hypotheekrenteaftrek. Ze pleit voor een systeem waarin huurders niet langer het gevoel hebben dat ze aan het kortste eind trekken. “We moeten af van die ouderwetse gedachte dat alleen een koophuis zekerheid biedt,” zegt ze stellig.
Ze droomt van een toekomst waarin huurders serieus worden genomen en evenveel kansen krijgen als kopers. “Misschien zouden de huizenprijzen dalen als die aftrek verdwijnt, en krijgen wij ook eindelijk een eerlijke kans.” Hoewel ze niet verwacht dat het systeem van de ene op de andere dag verandert, hoopt ze dat haar stem gehoord wordt.
Steeds meer huurders staan op
Elke maand opnieuw wordt Linda’s vastberadenheid gevoed door de realiteit van stijgende kosten en ongelijkheid. Ze wil dat steeds meer mensen inzien dat de hypotheekrenteaftrek een onrecht is voor huurders. “We worden vergeten,” zegt ze. Toch weigert ze zich neer te leggen bij de situatie. Met onverwoestbare felheid blijft ze haar boodschap delen.
“Dit kan zo niet doorgaan,” besluit Linda. Ze hoopt dat haar verhaal anderen inspireert om op te staan en te pleiten voor verandering. Tot die tijd blijft ze vechten voor een samenleving waarin huurders dezelfde kansen krijgen als kopers.
