De reputatie van deskundigen in de ogen van het publiek is zelden eenduidig. Terwijl technische experts en artsen vaak kunnen rekenen op een hoge mate van geloofwaardigheid, lijken DAX-bestuursleden, architectuurcritici en docenten meer moeite te hebben om gehoor te vinden bij het grote publiek.
Een recent voorbeeld hiervan is Deanne Carson, een seksuele voorlichter uit Australië. Haar opvallende suggestie deed zoveel stof opwaaien op sociale media dat ze uiteindelijk haar Facebook- en Twitter-accounts moest deactiveren. Wat was de aanleiding voor deze ophef?
Deanne Carson’s gedurfde standpunt over ’toestemming van baby’s’
Deanne vertelde ABC over haar organisatie ‘Body Safety Australia’, gericht op de preventie van seksueel misbruik bij kinderen. Haar missie omvat het empoweren van kinderen om zelfverzekerd met hun lichaam om te gaan en het creëren van een ‘cultuur van toestemming’ in gezinnen, vanaf de geboorte van het kind.
Wat echter voor opschudding zorgde, was Deanne’s stelling dat zelfs baby’s om toestemming gevraagd zouden moeten worden voordat ze verschoond worden. Ouders zouden moeten pauzeren, oogcontact maken en vragen: “Ik ga nu je luier verschonen, is dat goed?” Deze opmerking leidde tot een golf van spot en kritiek op sociale media, variërend van humoristisch tot agressief.
Verlies van nuance in het verhitte debat
Reacties varieerden van luchtige grappen zoals “Mijn baby zit al vier dagen in zijn verdomde luier” tot serieuze beschuldigingen van ‘linkse gek’ en zelfs doodsbedreigingen. Het debat raakte verhit, en wat Deanne eigenlijk probeerde over te brengen ging verloren in de emotionele chaos.
Het kernpunt: Respect voor het lichaam van het kind
Wat Deanne in feite benadrukt, is dat baby’s niet mondeling kunnen instemmen met verschoning, maar wel signalen en lichaamstaal gebruiken om toestemming te geven. Ze pleit ervoor dat ouders het lichaam van hun kinderen met respect behandelen, zelfs in dagelijkse situaties zoals luiers verschonen.
In het dagelijks leven zijn ouders echter vaak geprogrammeerd om op een bepaalde manier met hun kinderen om te gaan, zonder rekening te houden met de behoefte aan fysieke zelfbeschikking. Deanne maakt zich zorgen dat dit gebrek aan bewustzijn kan bijdragen aan kwetsbaarheid bij kindermisbruik.
Kindermisbruik en zelfbeschikking: Een zorgwekkende connectie
Het overgrote deel van kindermisbruik vindt plaats in vertrouwde omgevingen, zoals gezinnen en instellingen. Deanne benadrukt dat kinderen die niet hebben geleerd om nee te zeggen en zichzelf te verdedigen, kwetsbaarder zijn voor fysieke onzekerheden die kunnen worden uitgebuit.
Een bekend idee in een nieuw jasje
Hoewel het praktische aspect van Deanne’s suggestie betwistbaar is, benadrukt ze een bekend idee dat al lang deel uitmaakt van educatieve praktijken in Nederland. Leraren in de kinderopvang worden aangemoedigd om luiers te verschonen in een vriendelijke en beschermde omgeving, zonder tijdsdruk. Ook op kleuterscholen wordt aandacht besteed aan ‘dokterspelletjes’ om kinderen bewust te maken van de grenzen van hun lichaam en dat van anderen.
Emoties lopen hoog op, vooral als het gaat om onderwijs. Of Deanne’s specifieke suggestie haalbaar is, blijft de vraag, maar het brengt een cruciaal idee naar voren: het belang van respect voor fysieke zelfbeschikking, zelfs bij de jongste leden van de samenleving. In een wereld waar discussies snel verharden, is het wellicht de moeite waard om deze gedurfde voorstellen serieus te overwegen.
