Dave en zijn negenjarige zoon leefden jarenlang in onzekerheid. Na een pijnlijke relatiebreuk en het verlies van hun huis, belandden ze in een situatie die voor velen onvoorstelbaar is: ze werden bankslapers. Dit betekent dat ze geen vaste verblijfplaats hadden, maar afhankelijk waren van tijdelijke onderkomens bij vrienden en familie. Uiteindelijk kwamen ze op straat terecht, wat het begin was van een zware en stressvolle periode. Tegenwoordig wonen ze in een tijdelijke flexwoning in Rotterdam-Charlois, maar ook daar is hun toekomst verre van zeker.
Een tijdelijke oplossing
Dave en zijn zoon wonen nu in een krappe flexwoning in het woonzorgcomplex Waelenstein. Dit complex biedt onderdak aan verschillende kwetsbare groepen, waaronder ex-bankslapers, statushouders en mensen die begeleid wonen. Dave’s woning is amper 40 vierkante meter groot en bestaat uit één ruimte die dienst doet als woonkamer, slaapkamer en keuken. “Half acht ’s avonds moet de tv uit, anders kan mijn zoon niet slapen,” vertelt Dave. Er is geen aparte slaapkamer en privacy is ver te zoeken.
Het gebrek aan privacy is vooral zwaar voor Dave, zeker omdat zijn zoon vaak gesprekken tussen hem en zijn maatschappelijk werker kan meeluisteren. “We bespreken serieuze zaken, zoals mijn problemen. Dat is niet goed voor mijn zoon om te horen.”
Leven in een krappe woning
De leefomstandigheden in de woning zijn verre van ideaal. In de kleine kamer staan twee eenpersoonsbedden en er is nauwelijks opbergruimte. “Het voelt soms net als een gevangenis,” zegt Dave. “Ik heb een klein raam en niet eens een bank om op te zitten.” De beperkte ruimte en de gebrekkige faciliteiten maken het leven er niet makkelijker op. Koken is lastig, want de afzuiger werkt niet goed. Dave heeft zelfs klachten van buren gekregen wanneer hij kookte. “Ik kan geen kruiden of vis gebruiken, en roti maken kan ik helemaal vergeten.”
De impact van deze woonomstandigheden is ook merkbaar bij zijn zoon. Hij let niet goed op tijdens de lessen en is vaak afwezig, iets wat zijn lerares ook al heeft opgemerkt. Dave vermoedt dat de krappe en ongezonde leefomgeving hier een rol in speelt. “Hij is vaak ziek en hoest veel. Ik wil dit verder laten onderzoeken.”
Een verleden op straat
De situatie van Dave was niet altijd zo. Voordat ze in het flexcomplex terechtkwamen, leefden hij en zijn zoon op straat. Na de relatiebreuk moesten ze bij een nicht intrekken, maar dat bleek geen duurzame oplossing. Toen ze daar niet langer konden blijven, was er geen andere keuze dan op straat te slapen. “Ik sliep op een bank in het Zuiderpark. Junkies liepen langs, en je moet continu alert zijn om niet bestolen te worden. Mijn zoon sliep op mijn schoot en huilde soms. Hij was toen zes jaar.”
Deze periode heeft diepe sporen nagelaten bij Dave. Uiteindelijk werden ze via een gezinsondersteuner geplaatst in het project van flexwoningen. Het verblijf zou in eerste instantie voor een jaar zijn, maar is inmiddels verlengd. Toch blijft de onzekerheid groot. Het contract loopt in april af, en wat daarna komt, is voor Dave nog een raadsel. “Zolang je niet gesetteld bent, kan je niet echt nadenken. Ik wil nooit meer buiten slapen.”
De zoektocht naar stabiliteit
Naast het verzorgen van zijn zoon werkt Dave drie dagen per week, maar hij heeft nauwelijks tijd voor zichzelf. “Het is een stressleven. Ik weet niet eens meer wat uitslapen is,” zegt hij. Een belangrijke voorwaarde voor zijn tijdelijke woning is dat hij actief op zoek moet naar een vaste woonplek. Op zijn versplinterde smartphone laat hij zien hoe moeilijk dat is. Via Woonnet Rijnmond reageert hij constant op beschikbare huizen, maar het aanbod is beperkt, en zijn salaris maakt de zoektocht nog lastiger.
“Ik blijf maar reageren, van Capelle aan den IJssel tot Hellevoetsluis, zonder resultaat,” zegt Dave. “Per week komen er misschien tien huizen vrij, maar ik maak weinig kans. Je moet echt geluk hebben.”
Een onzekere toekomst
Het leven in een flexwoning is voor Dave en zijn zoon een tijdelijke oplossing, maar het biedt geen zekerheid voor de toekomst. Hoewel het beter is dan op straat leven, hangt de dreiging van dakloosheid nog steeds boven hun hoofd. Dave hoopt dat hij uiteindelijk een stabiele woning kan vinden, zodat zijn zoon een beter leven kan krijgen.
Wat vind jij van deze situatie? Laat het ons weten door een reactie op Facebook achter te laten.
