Mark is een man van 48 jaar die al 15 jaar met plezier in een rustige buurt woont. Tenminste, dat dacht hij. Alles veranderde enkele maanden geleden toen Lisa en Tim, een jong stel met twee kinderen, naast hem kwamen wonen. Waar Mark vroeger kon genieten van de serene rust in zijn achtertuin, heeft die stilte nu plaatsgemaakt voor het oorverdovende geluid van een schommel en constant gegil. Dit is het verhaal van hoe een eens rustige buurt veranderde in een dagelijkse bron van frustratie.
De schommel die nooit stopt
Sinds de komst van de kinderen van Lisa en Tim is de rust compleet verdwenen. Zodra het weer ook maar enigszins mee zit – of het nu droog, zonnig of licht bewolkt is – gaan de kinderen naar buiten om te spelen. En dan begint het: de schommel in hun tuin, die nooit lijkt te stoppen. Urenlang zitten de kinderen erop, schaterend en gillend alsof ze op een kermisattractie zitten. Het geluid van het krakende speeltoestel is voor Mark niet te vermijden, zelfs niet als hij binnen zit met de ramen dicht.
Het speeltoestel is precies tegen de schutting geplaatst, waardoor het geluid nog eens extra versterkt wordt. Voor Mark, die in zijn eigen tuin probeert te ontspannen, lijkt het alsof hij midden in een speelplein woont. Het gekraak van de schommel en het gegil van de kinderen domineren zijn dagen, en zijn geduld raakt op.
Een beleefde poging tot oplossing
Op een dag besluit Mark dat hij er genoeg van heeft. Hij loopt naar Lisa en Tim om hen vriendelijk te vragen of ze de schommel misschien ergens anders in de tuin kunnen plaatsen, of beter nog, of ze deze helemaal weg willen halen. Het was duidelijk voor hem dat het speeltoestel de bron van de overlast was en dat hij er niet meer tegen kon.
Maar de reactie van het jonge stel was niet wat Mark had gehoopt. Lisa leek verbaasd over zijn verzoek en antwoordde kortaf dat “kinderen nu eenmaal lawaai maken”. “Dat hoort bij hun leeftijd,” voegde ze eraan toe, terwijl Tim instemmend knikte. Er werd geen enkele moeite gedaan om de situatie te verlichten, en Mark voelde zich niet serieus genomen. Sterker nog, ze beschuldigden hem ervan ongezellig te zijn omdat hij moeite had met het lawaai. Dat voelde als een klap in het gezicht voor Mark, die begrip probeerde te tonen voor het feit dat kinderen spelen, maar ook hoopte dat zijn buren enige mate van rekening met hem zouden houden.
De oplopende frustratie
Vanaf dat moment werd het voor Mark steeds moeilijker om de situatie te negeren. Elke keer als hij in zijn tuin probeerde te genieten van een kop koffie of een goed boek, begon het lawaai weer. Hij begon zelfs te overwegen om geluiddichte ramen te laten plaatsen, maar dat leek hem toch een stap te ver. Dit was immers zijn huis, zijn tuin, en hij had recht op rust, vond hij.
Mark vroeg zich af of hij de enige was die zich stoorde aan het voortdurende lawaai. Misschien zouden andere buren er ook last van hebben, en was het een goed idee om hen erbij te betrekken. Maar aan de andere kant, wilde hij niet overkomen als de klagende buurman die het plezier van spelende kinderen probeert te bederven. Toch kon hij niet langer ontkennen dat de situatie zijn woongenot sterk had verminderd.
De constante herrie in wat ooit een rustige achtertuin was, begint voor Mark ondragelijk te worden. Hij weet niet meer wat hij kan doen om zijn recht op rust terug te krijgen zonder als onredelijk te worden gezien. Moet hij nog een keer met Lisa en Tim praten? Of misschien toch de andere buren erbij betrekken? Eén ding is duidelijk: dit kan zo niet langer doorgaan.
Wat zou jij doen in de situatie van Mark? Laat het ons weten door een reactie op Facebook achter te laten.
