Sanne zit op de rand van haar bed, uitgeput, terwijl haar dertienjarige dochter Lisa zich weer eens naast haar nestelt. Het is bijna middernacht, en hoewel ze probeert kalm te blijven, voelt ze de stress toenemen. Nacht na nacht herhaalt dit ritueel zich: Lisa wil niet alleen in haar eigen bed slapen. Ze is bang, zegt ze steeds, en Sanne begint zich af te vragen of dit nog wel normaal is voor haar leeftijd. De angst om alleen te zijn lijkt de laatste maanden alleen maar erger te worden. Waar Lisa voorheen af en toe vroeg om bij haar ouders te mogen slapen, lijkt het nu een vast patroon te zijn geworden. Iedere avond dezelfde vraag: “Mama, mag ik bij jullie slapen? Ik ben bang om alleen te zijn.”
Verschillende methodes zonder resultaat
Sanne en haar man, Mark, hebben van alles geprobeerd om hun dochter gerust te stellen. Nachtlampjes aanlaten, een vaste bedtijd, en gesprekken over haar angsten hebben niet het gewenste effect. Ze zijn zelfs bij een kinderpsycholoog langsgegaan. Het advies?
Een rustige avondroutine opbouwen en Lisa positief bevestigen als ze in haar eigen bed blijft. Maar ondanks al hun inspanningen blijft Lisa midden in de nacht naast hun bed staan. Uitgeput door het slaapgebrek geven Sanne en Mark op een gegeven moment toe en laten ze haar weer bij hen slapen. Toch blijft er bij Sanne een knagende vraag hangen: doen ze iets verkeerd? Zijn ze te toegeeflijk? Of gebruiken ze gewoon de verkeerde aanpak?
De spanning begint zijn tol te eisen, vooral bij Mark, die door zijn drukke werkdagen steeds vermoeider en prikkelbaarder wordt. Het conflict dat zich langzaam opbouwt, zorgt voor extra druk in huis. Op een avond besluit Sanne dat het zo niet langer kan. “We moeten hier iets aan doen,” zegt ze tegen Mark. “Misschien is het toch tijd om opnieuw hulp te zoeken. Er moet toch een oplossing zijn?” Mark knikt, eveneens uitgeput: “Laten we er serieus naar kijken. Misschien is er meer aan de hand.”
Hulp zoeken en ervaringen delen
Sanne wendt zich tot het internet en komt op verschillende ouderforums terecht waar ze verhalen leest die sterk lijken op de situatie thuis. Tot haar opluchting ontdekt ze dat veel kinderen op de leeftijd van Lisa met angsten kampen, vooral als er sprake is van veranderingen in hun leven. Hoewel ze enigszins gerustgesteld is door deze gedeelde ervaringen, besluit Sanne toch een kinderpsycholoog te benaderen die gespecialiseerd is in angststoornissen bij kinderen.
Na een aantal sessies komt de psycholoog tot de conclusie dat Lisa’s angstgevoelens begrijpelijk zijn, maar dat ze aangepakt kunnen worden. Het plan dat de psycholoog voorstelt, richt zich op het stap voor stap overwinnen van Lisa’s angsten. Het bevat onder andere een gestructureerde avondroutine, positieve bevestigingen en een beloningssysteem voor nachten waarin Lisa in haar eigen bed blijft.
Structuur en geduld
Met hernieuwde energie beginnen Sanne en Mark aan het nieuwe plan. Ze maken Lisa’s kamer knusser en gezelliger, en creëren een vaste avondroutine waarbij ze samen een boek lezen voor het slapengaan. Het doel is om Lisa zich veilig en comfortabel te laten voelen in haar eigen kamer. Daarnaast introduceren ze een beloningssysteem: voor elke nacht dat ze in haar eigen bed slaapt, krijgt Lisa een sticker. Na een bepaald aantal stickers volgt een beloning, zoals een leuk uitje of extra speeltijd.
De eerste weken zijn zwaar. Ondanks hun inspanningen blijft Lisa nog steeds midden in de nacht naar hun kamer komen. Sanne en Mark houden echter vol. Ze blijven kalm, voeren het bedritueel elke avond trouw uit, en blijven Lisa positief bevestigen. Langzaamaan beginnen ze kleine verbeteringen te zien. Lisa blijft steeds langer in haar eigen bed voordat ze uiteindelijk naar hen toe komt.
Langzame maar zekere vooruitgang
Het is een proces van maanden, maar langzaam begint Lisa zich veiliger te voelen in haar eigen kamer. Het aantal nachten waarin ze naar haar ouders vlucht, neemt geleidelijk af. Sanne en Mark merken dat hun geduld en doorzettingsvermogen vruchten afwerpen. Hoewel Lisa af en toe nog steeds hun bed opzoekt, gebeurt dit veel minder vaak en is haar angst duidelijk verminderd.
De verandering kwam niet van de ene op de andere dag, maar Sanne is trots op haar dochter. De vooruitgang is langzaam maar zeker, en hoewel de weg soms moeilijk was, zijn ze blij dat ze hulp hebben gezocht. Het was een kwestie van geduld, liefde en een duidelijke structuur. Sanne voelt zich opgelucht nu de nachten rustiger zijn geworden en Lisa steeds meer zelfvertrouwen ontwikkelt.
Heb jij ook te maken met een kind dat bang is om alleen te slapen? Hoe heb jij dat aangepakt? Laat het ons weten door een reactie op Facebook achter te laten.
