Onlangs maakte de school van mijn dochter een aankondiging die me volledig overviel. Tijdens een ouderavond werd een plan gepresenteerd voor de invoering van een genderneutraal toilet. Wat begon als een praktische mededeling, veranderde al snel in een verhitte discussie onder de aanwezige ouders. Voor mij persoonlijk voelde het als een schok. Niet omdat ik tegen verandering ben, maar omdat ik het voorstel zag als een mogelijk risico, vooral voor de meisjes op school. Als moeder van een achtjarig meisje, dat nog zo puur en onschuldig is, kon ik het idee moeilijk loslaten.
Veiligheid versus vooruitgang
Mijn eerste zorg was simpel: hoe zou dit plan de veiligheid van mijn dochter beïnvloeden? Ze heeft altijd geleerd dat haar lichaam van haar is, dat ze recht heeft op haar eigen ruimte en grenzen. Een toilet is voor haar een plek waar ze zich even kan terugtrekken, waar ze zichzelf kan zijn.
Maar wat gebeurt er als ze die ruimte ineens moet delen? Niet omdat ik jongens wantrouw, maar omdat meisjes in deze leeftijdsfase al kwetsbaar genoeg zijn. Het voelde alsof een belangrijke grens zou vervagen, en dat zat me niet lekker.
Tijdens de ouderavond probeerde ik mijn zorgen te uiten, maar ik merkte dat niet iedereen daar open voor stond. Sommige ouders verwelkomden het idee als een stap vooruit in inclusiviteit, terwijl anderen net als ik twijfels hadden. Eén opmerking van een moeder bleef hangen: “Ik snap het idee, maar waarom moeten onze dochters hiervoor inleveren?” Het was een vraag die precies mijn gevoel verwoordde.
Een gevoelige boodschap
Wat me nog meer raakte, was hoe de school dit plan presenteerde. Het voelde alsof de beslissing al min of meer vaststond. Toen ik mijn zorgen deelde, kreeg ik al snel het stempel dat ik niet “met de tijd mee zou gaan.”
Dat deed pijn, want mijn bezwaren hebben niets te maken met onwil of onverdraagzaamheid. Ik wil simpelweg dat er wordt nagedacht over de impact op álle kinderen, niet alleen een klein deel. Hoe maken we ruimte voor inclusiviteit zonder dat anderen zich onveilig voelen?
Mijn dochter, die nog in de beginfase zit van het ontdekken van haar lichaam, heeft recht op een omgeving waar ze zich comfortabel voelt. Toen ik haar voorzichtig vroeg wat zij van het idee vond, keek ze me aan met grote, onbezorgde ogen en zei: “Maar ik wil niet met de jongens naar hetzelfde toilet, mama. Dat voelt raar.” Haar reactie was eerlijk, puur en precies wat ik verwachtte. En dat gaf mij het zetje om in actie te komen.
Een brief vol zorgen en oplossingen
Met deze zorgen in mijn achterhoofd besloot ik een brief te schrijven aan de schoolleiding. Ik wilde mijn standpunt duidelijk maken zonder iemand aan te vallen, maar ook zonder mijn zorgen te verbergen. In de brief stelde ik voor om een middenweg te zoeken. Waarom geen extra genderneutraal toilet, zodat iedereen die zich daar prettig bij voelt een keuze heeft? Een oplossing waarbij iedereen zich gehoord voelt, zonder dat een grote groep zich volledig moet aanpassen.
Ik stuurde de brief met gemengde gevoelens. Zal de school echt luisteren? Kan ik iets veranderen? Ik weet het niet, maar ik kon niet langer stil blijven. Mijn dochter verdient een stem, net als alle andere kinderen die zich misschien ook ongemakkelijk voelen bij dit plan.
Het gesprek moet blijven bestaan
Deze discussie gaat verder dan alleen een toilet. Het gaat over hoe we als samenleving omgaan met veranderingen en inclusiviteit. Hoe kunnen we iedereen een veilige plek geven, zonder anderen daarmee in een moeilijke positie te brengen? Het is een balans die we samen moeten vinden, als ouders, leerkrachten en beleidsmakers.
De toekomst van onze kinderen staat op het spel, en die moet veilig zijn. Wat vind jij hiervan? Laat het ons weten door een reactie op Facebook achter te laten.
