In de afgelopen decennia is er veel veranderd in de manier waarop we naar tatoeages kijken. Wat ooit gezien werd als het kenmerk van een stoere schipper of een teken van rebels gedrag, is nu bijna gemeengoed geworden. Je ziet tatoeages in alle lagen van de samenleving, van de buurvrouw tot de huisarts. Deze brede acceptatie is iets waar we vandaag de dag bijna niet meer bij stilstaan. Toch blijkt er een grens te zijn aan die acceptatie, vooral wanneer je het aantal tatoeages flink hebt opgeschroefd. De ervaring van een 46-jarige moeder van twee kinderen, die inmiddels ruim 800 tatoeages heeft, laat zien hoe dun die grens kan zijn.
Een verslaving die uit de hand liep
Tatoeages zijn tegenwoordig zo normaal dat je zelfs in de meest serieuze beroepen mensen tegenkomt met inkt op hun huid. Maar wat gebeurt er als een hobby uitgroeit tot een obsessie? Voor Melissa Sloan begon het allemaal onschuldig op haar twintigste. Een tatoeage leek een leuk idee, maar al snel werd het meer dan dat. Het zette de toon voor een levenslange verslaving. Inmiddels heeft ze geen centimeter van haar lichaam ongemoeid gelaten; zelfs haar gezicht zit vol met tatoeages. Wat begon als een manier om zichzelf te uiten, heeft uiteindelijk geleid tot onvoorziene problemen op vrijwel elk vlak van haar leven.
Werkeloos door uiterlijk
Melissa, die ooit werkte als toiletjuffrouw, kwam er al snel achter dat niet iedereen haar liefde voor tatoeages deelde. Toen klanten zich ongemakkelijk begonnen te voelen bij haar aanblik, raakte ze haar baan kwijt. “Ze keken me aan alsof ik een monster was,” vertelt ze. Dat was nog maar het begin van haar problemen. Met haar opvallende uiterlijk bleek het onmogelijk om ander werk te vinden, zelfs niet in de schoonmaakbranche. Werkgevers schrikken terug van haar verschijning, en dat heeft haar kansen op de arbeidsmarkt ernstig beperkt.
Geweigerd in de tattooshop en de kroeg
Haar problemen stoppen echter niet bij haar werkloosheid. Zelfs binnen de tatoeagegemeenschap wordt Melissa niet meer met open armen ontvangen. Tattooshops weigeren haar te helpen, omdat ze vinden dat ze ’te ver’ is gegaan. “Ze zeggen dat ik de grens heb overschreden,” aldus Melissa. Daarnaast voelt ze zich buitengesloten in haar eigen omgeving. De plaatselijke kroeg, ooit een gezellige plek waar ze regelmatig kwam, houdt nu de deur voor haar gesloten. Zelfs de school van haar kinderen kijkt haar met argwaan aan, bang voor de invloed die ze zou kunnen hebben.
Een levenslange erfenis
Ondanks alles blijft Melissa trouw aan haar tatoeages, hoewel ze inmiddels is begonnen met het laten weglaseren van sommige afbeeldingen, waaronder de inkt op haar hoofd. “Het is pijnlijk, maar het moest wel,” zegt ze. Melissa haalde eerder al het nieuws met haar markante verschijning, en haar verhaal blijft tot de verbeelding spreken. Haar ervaring roept vragen op over hoe ver je kunt gaan met lichaamsversieringen voordat het je leven overneemt.
Wat vind jij? Zijn er grenzen aan wat maatschappelijk acceptabel is als het gaat om tatoeages, of zou iedereen moeten kunnen doen wat hij wil zonder bang te zijn voor uitsluiting? Laat het ons weten door een reactie op Facebook achter te laten.
