Mijn hondjes, Luna en Pip, zijn al jaren mijn grootste steun. Deze vrolijke viervoeters waren er altijd voor me, door dik en dun, en hebben mijn leven gevuld met liefde en vreugde. Ze zijn niet zomaar huisdieren; ze zijn familie. Maar nu sta ik voor een hartverscheurende keuze: kan ik hen nog de zorg bieden die ze verdienen met de alsmaar stijgende kosten?
Het begon allemaal met kleine, bijna onopvallende prijsstijgingen. De zak hondenvoer die ooit 25 euro kostte, was ineens 35 euro. Ook de kosten bij de dierenarts liepen snel op – jaarlijks werden inentingen duurder, en zelfs voor een simpele controle moest ik opeens meer betalen. Het was nog net te dragen, totdat Luna plotseling ziek werd. De diagnose en medicatie kostten meer dan 300 euro. In een keer verloor ik een aanzienlijk deel van mijn budget voor de maand.
De kosten stapelen zich op
Sindsdien is de situatie alleen maar verslechterd. Alles lijkt elke maand duurder te worden, van voer tot medicijnen en zelfs kleine benodigdheden als vlooienmiddelen. Ik probeer nu te besparen waar ik kan en koop goedkoper voer, maar Luna en Pip verdragen het minder goed. Ik wil ze echter niet zonder de zorg laten die ze nodig hebben; dat voelt niet eerlijk tegenover hen.
Elke keer dat ik de dierenarts moet bellen, ervaar ik een knoop in mijn maag. Hoe moet ik deze kosten betalen? Kan ik ze ziek thuis laten zonder hulp? Het idee alleen al voelt verschrikkelijk, maar de financiële druk wordt haast onhoudbaar. Er zijn maanden waarin ik geen idee heb hoe ik alles moet betalen.
Moet ik ze wegdoen?
En zo kom ik voor een haast onmogelijke keuze te staan: moet ik Luna en Pip afstaan? Kan ik ze simpelweg niet langer de zorg geven die ze verdienen? Het voelt als falen. Zij verdienen een plek waar ze zonder zorgen opgroeien en de zorg krijgen die ze nodig hebben. Maar de gedachte om hen te verliezen, breekt mijn hart.
Ik heb mijn dilemma gedeeld met vrienden, en de meningen zijn verdeeld. Sommigen begrijpen mijn situatie en denken dat het misschien beter is om ze af te staan. Anderen vinden dat ik toch manieren moet vinden om ze bij me te houden. “Ze zijn je familie,” zeggen ze dan. En dat klopt – ik voel dat elke dag, maar hoe ik het ook draai of keer, ik kan geen geld uit lucht toveren.
Hoe lang houd ik dit nog vol?
Sommige mensen zullen misschien denken dat ik overdrijf, dat het allemaal wel meevalt. Maar voor mij is dit elke dag een harde realiteit. De gedachte om mijn hondjes weg te doen maakt me intens verdrietig. Ik heb al alles geprobeerd: besparen op mijn eigen kosten, kijken naar bijbaantjes, maar het is simpelweg niet genoeg.
Ik weet dat ik niet de enige ben die hiermee worstelt. Er zijn zoveel mensen die ook moeten kiezen tussen de zorg voor hun huisdieren en hun eigen levensonderhoud. Maar het besef dat ik niet de enige ben, maakt het niet makkelijker. Ik wil niet degene zijn die haar hondjes in de steek laat en ze naar een asiel brengt omdat ik de kosten niet meer kan dragen. Maar op dit tempo, weet ik niet of ik nog een andere keuze heb.
Een huis zonder Luna en Pip?
De gedachte aan een huis zonder Luna en Pip maakt me verdrietig. Hun vrolijke geblaf, hun aanwezigheid op de bank – zonder hen zou het stil zijn en leeg. Het voelt alsof ik mezelf verlies. Maar ik weet ook dat ik niet voor hen kan zorgen als ik zelf niet rondkom. Misschien is er iemand die hen de zorg kan geven die ik hen nu niet meer kan bieden, iemand die hen een goed leven kan geven. Maar de keuze om hen weg te doen, voelt als een last die ik niet wil dragen.
Het enige wat ik wil, is dat Luna en Pip gelukkig zijn, of dat nu bij mij is of ergens anders. En dat wens ik ook voor mezelf. Maar op dit moment lijkt het alsof ik moet kiezen tussen hun geluk en mijn eigen financiële stabiliteit. Het is een keuze die ik nooit had willen maken, en ik hoop dat niemand ooit voor zo’n beslissing komt te staan.
Wat zou jij doen in mijn situatie? Laat het ons weten door een reactie op Facebook achter te laten.
