Het is tweede kerstdag 2022, een dag die voor de familie Scheppink nooit meer hetzelfde zal zijn. Hun 15-jarige zoon Jonathan overlijdt plotseling, iets wat niemand had zien aankomen. De kinderarts stuurde hem met de boodschap naar huis om uit te zieken van de griep. Maar de werkelijkheid was anders. Nu, ruim een jaar later, delen ouders Judith en Rick het verhaal van hun lieve en slimme zoon, die ondanks zijn dood misschien wel het leven van anderen heeft gered.
Een lege kamer vol herinneringen
Elke avond sluit moeder Judith de gordijnen in Jonathanās kamer en knipt ze het lampje naast zijn bed aan. Het is een ritueel dat troost biedt, hoe klein ook. De volgende ochtend herhaalt ze het: de gordijnen gaan open en het licht gaat weer uit. De kamer lijkt nog precies zoals Jonathan hem achterliet.
Zijn zwarte trui van Terschelling, een geschenk van zijn vriendin, hangt nog altijd over zijn stoel. De opengeklapte gitaarmuziek ligt klaar op zijn bureau, vlak naast de snoeischaar die hij gebruikte bij zijn bijbaan als hovenier. Zelfs zijn geschiedenisboek ligt naast zijn kussen, precies zoals hij het daar neergelegd heeft. Maar Jonathan zelf is er niet meer.
Een leven vol talent en passie
Jonathan was niet zomaar een jongen. Zijn ouders beschrijven hem als een jongen met een scherpe blik en een open geest. Hij was nieuwsgierig, muzikaal en had een groot hart voor de natuur. Zijn liefde voor geschiedenis en muziek was duidelijk zichtbaar, niet alleen in de spullen die hij achterliet, maar ook in de verhalen die zijn familie en vrienden nu over hem vertellen.
Zijn vader Rick haalt met een brok in zijn keel herinneringen op aan hun gezamenlijke momenten. Jonathan kon intens genieten van de kleine dingen in het leven, zoals een wandeling door de natuur of een goed boek. Zijn moeder Judith voegt toe dat hij altijd klaarstond voor anderen, een jongen die mensen inspireerde met zijn vriendelijkheid en toewijding.
Het onverwachte verlies
Op het eerste gezicht leek het slechts een griepje. Jonathan voelde zich niet lekker en werd door de kinderarts naar huis gestuurd om uit te zieken. Niemand vermoedde dat het ernstiger zou zijn. Toen hij zich op tweede kerstdag terugtrok in zijn kamer, ging de familie ervan uit dat hij rust nodig had. Maar de realiteit sloeg keihard toe: Jonathan overleed totaal onverwachts.
De schok was immens. Een jong leven dat nog zoveel potentie had, werd in een oogwenk weggevaagd. Het verdriet van de familie is onbeschrijfelijk, maar ondanks het verlies kijken ze ook naar wat Jonathan achterliet: zijn licht, zijn liefde en de mogelijkheid dat zijn verhaal anderen kan redden.
Een licht voor anderen
Hoewel Jonathan er niet meer is, leeft zijn verhaal voort. Zijn ouders hopen dat anderen gewaarschuwd zijn: laat klachten bij een kind niet zomaar voorbijgaan. “We willen niet dat andere families hetzelfde meemaken als wij,” vertelt Judith. Het is hun wens dat Jonathanās verhaal bijdraagt aan meer bewustzijn over de signalen van ernstige ziektes die soms verscholen blijven achter onschuldige symptomen.
Met zijn dood heeft Jonathan misschien levens gered. Zijn ouders blijven hoop putten uit dit idee, hoe zwaar het verlies ook is. Jonathan laat, zoals zijn moeder het mooi omschrijft, een āspoor van lichtā na dat nooit gedoofd zal worden.
