Joost had het altijd naar zijn zin met het vaderschap. De komst van zijn twee zoons, Louis en Sam, bracht leven in huis en hij beschouwde het opvoeden als een mooie uitdaging. Maar toen de jongens in de puberteit kwamen, veranderde er veel. De drukte, ruzies en de bijdehante reacties van zijn kinderen werden hem uiteindelijk te veel. “Ik heb in goed overleg met mijn vrouw besloten om apart van ze te gaan wonen. Ik trok het gewoon niet meer,” vertelt hij openhartig.
De eerste jaren
Zestien jaar geleden werd Joost voor het eerst vader. “Mijn vrouw en ik zijn inmiddels achttien jaar getrouwd. Zestien jaar geleden werd ik vader van mijn eerste zoon, Louis. Twee jaar later kregen we nog een zoon, Sam,” vertelt Joost. Vanaf het begin genoot hij van zijn rol als vader. Zijn kinderen waren nieuwsgierig, vol energie en altijd aanwezig in huis. Dat enthousiasme was prachtig om te zien, maar voor Joost, die autisme heeft, was de constante drukte ook een uitdaging.
“De rust die ik af en toe nodig had, was onmogelijk met twee stuiterballen in huis. Gelukkig had ik op zolder mijn eigen kamer waar ik me, als het mij teveel werd, kon terugtrekken,” legt hij uit. In die eerste jaren lukte het hem om een balans te vinden tussen de drukte van zijn kinderen en de momenten van rust die hij voor zichzelf nodig had. Maar toen de jongens ouder werden, begon die balans te wankelen.
Puberteit
Zoals bij veel gezinnen, veranderde de dynamiek drastisch toen de kinderen in de puberteit kwamen. “Ze werden bijdehand, opstandig en waren het nergens meer mee eens,” zegt Joost. Voor veel ouders is dit een herkenbaar scenario, maar voor Joost voelde het alsof hij de grip op de situatie volledig verloor. “Het werd zelfs zo erg dat ik mij soms hele dagen opsloot in mijn zolderkamer. Zo hoefde ik hen niet te zien of tussen hun ruzies te zitten.”
Zijn behoefte aan rust werd groter, maar de spanningen in huis namen alleen maar toe. Het zorgde ervoor dat hij zich steeds meer terugtrok, wat ook impact had op zijn relatie met zijn vrouw. Ze hadden altijd een sterke band, maar de groeiende afstand in het gezin begon ook tussen hen voelbaar te worden.
De moeilijke keuze om apart te gaan wonen
Op een gegeven moment werd het voor Joost duidelijk dat er iets moest veranderen. Hij wilde de band met zijn gezin behouden, maar hij had ook de rust nodig die steeds verder buiten bereik leek. Samen met zijn vrouw kwam hij tot een ingrijpende, maar doordachte oplossing: apart gaan wonen. “Mijn vrouw weet als geen ander hoe ik in elkaar zit. Gelukkig zag ze hoe moeilijk ik het had,” vertelt hij.
De keuze om tijdelijk apart te gaan wonen, was geen makkelijke. Toch voelde het als de juiste stap om zowel zijn eigen welzijn als dat van zijn gezin te waarborgen. “We konden een appartement kopen op vijf minuten van ons huis, omdat we op ons huis in Amsterdam geen hypotheek meer hadden staan. We spraken af dat ik daar woon tot de jongens gaan studeren. Daarna gaan we een switch maken en kunnen zij in het appartement gaan wonen.”
Een nieuwe balans
Nu, een halfjaar later, voelt Joost zich veel beter. “Ik woon nu in mijn eigen appartement en ik ervaar ontzettend veel rust. Echt iets waar ik al die tijd naar heb verlangd,” vertelt hij. De afstand tussen hem en zijn gezin heeft de verhoudingen juist verbeterd. Hoewel hij niet meer permanent onder één dak woont met zijn vrouw en kinderen, is hij nog steeds nauw betrokken bij hun leven.
“We proberen elke avond samen te eten en één van de weekenddagen reserveren we voor een familiedag,” legt hij uit. Daarnaast houdt hij de relatie met zijn vrouw sterk door minstens één keer per week een date-avond te plannen. “De rest van de tijd ben ik thuis aan het werk of kan ik in alle rust doen waar ik zin in heb.”
Hoewel de keuze om apart te wonen misschien ongewoon lijkt, staat Joost volledig achter deze beslissing. “Veel mensen vinden onze oplossing misschien raar, maar voor ons is dit de beste oplossing. Als we langer hadden gewacht met praten en het vinden van een geschikte oplossing, dan waren we misschien uit elkaar geweest. Een huwelijk van achttien jaar weggooien, dat had ik mezelf nooit kunnen vergeven.”
Wat vind jij van deze oplossing? Laat het ons weten door een reactie op Facebook achter te laten.
